Jakiś czas temu mogliśmy obchodzić aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w Europie, przez Niemców okupowanej. Na mocy decyzji Dowódcy Armii Krajowej generała Tadeusza Komorowskiego, rozpoczęła się pierwszego sierpnia 1944 r. W ciągu następnych 63 dni działacze niepodległościowi toczyli walkę, której to celem była Polska niepodległa, wolna od wojennych działań niemieckich oraz sowieckiej władczości. Na podstawie szacunków, aż 16 tys. osób straciło życie podczas walki o stolicę, natomiast rannych zostało 25 tysięcy osób, wśród nich więcej niż sześć tysięcy ciężko rannych. Oprócz tego, około 30 % osób, które w czasie Powstania Warszawskiego straciły życie, to ofiary egzekucji prowadzonych poprzez niemieckie formacje policyjne jak również wojskowe. Bez wątpienia największe spotęgowanie zbrodni na ludności cywilnej miało miejsce w okresie pierwszych 2 tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera o ludobójstwa w Warszawie.
Jednakże, mimo dużego poświęcenia oraz zdumiewającego bohaterstwa żołnierzy AK, i "zwykłych" niemundurowych - Powstanie nie udało się. Mimo tego, bezspornie warto dbać o pamięć a także odwagę osób zaangażowanych w walkach i oddać im szacunek, bo przecież toczyli walkę w imię godności i wolności człowieka. W następstwie tego nie tylko w ten 1 dzień w trakcie roku, ale i raz na jakiś czas zatrzymać się na parę chwil w tym pędzie życia codziennego i przemyśleć to, ile poświęceń i wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tamtych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób pokazywali swoją odwagę, determinację, heroizm oraz chęć jednoczenia się. W dzisiejszych czasach łatwo jest tak po prostu oceniać tamtych ludzi, jednakże nie zapominajmy o tym, że żyli oni w zdecydowanie odmiennych realiach niż my. Warto również zaznajomić się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej informacji, które są niezmiernie ważne i potrafią zmienić nasze postrzeganie zasadniczo diametralnie. Okażmy swoją empatię oraz respekt.